دانلود تحقیق درمورد سنايي غزنوي

با دانلود تحقیق در مورد سنايي غزنوي در خدمت شما عزیزان هستیم.این تحقیق سنايي غزنوي را با فرمت word و قابل ویرایش و با قیمت بسیار مناسب برای شما قرار دادیم.جهت دانلود تحقیق سنايي غزنوي ادامه مطالب را بخوانید.

نام فایل:تحقیق در مورد سنايي غزنوي

فرمت فایل:word و قابل ویرایش

تعداد صفحات فایل:8 صفحه

قسمتی از فایل:

مزار سنايي در غزنه

سنايي غزنوي. ابوالمجد مجدود‌بن آدم ( 463- 545 هجري قمري)  در شهر غزنين (در افغانستان امروزي) به دنيا آمد. او‌ در آغاز جواني‌ شاعري‌ درباري‌ و مداح‌ مسعود بن‌ ابراهيم‌ غزنوي‌ و بهرام‌ شاه‌ بن‌ مسعود بود. ولي‌ بعد‌ از سفر به‌ خراسان‌ و اقامت‌ چند ساله‌ در اين‌ شهر‌ و ملاقات‌ با مشايخ‌ تصوف،‌ تغييري‌ عميق‌ در روحيات‌ و اخلاقيات‌ او ايجاد شد و در نهايت‌ به‌ زهد و انزوا و تأمل‌ در حقايق‌ عرفاني‌ روي‌ آورد.

سنائي‌ در طريقت‌ و سير و سلوک‌ مريد شيخ‌ ابو يوسف‌ يعقوب‌ همداني‌ بود و مولانا جلال‌‌الدين‌ رومي با وجود کمال‌ فضل، خود را از متابعان‌ و پيروان‌ او مي‌دانست‌.

سنائي‌ پس‌ از بازگشت‌ از سفر مکه‌ مدتي‌ در بلخ‌ بسر برد و  از آنجا به‌ سرخس‌ و مرو و نيشابور رفت‌. وي‌ در هر مکان‌ مدتي‌ به‌ سير و سلوک‌ و عرفان‌ پرداخت‌ و سرانجام‌ درغزنين‌ در سال‌ 545 ه.ق‌ درگذشت‌.

سنائي‌ در دوره‌ اول‌ فعاليت‌‌هاي‌ ادبي‌ خويش‌ شاعري‌ مداح‌ بود، روش‌ شاعران‌ غزنوي، بخصوص‌ عنصري‌ و فرخي را تقليد مي‌کرد. در دوره‌ دوم‌، که‌ دوره‌ تغيير حال‌ و تکامل‌ معنوي‌ او بود، به‌ معارف‌ و حقايق‌ عرفاني‌ و حکمي‌ و انديشه‌هاي‌ ديني‌ پرداخت‌.

در واقع سنايي اولين‌ شاعر ايراني‌ پس‌ از اسلام‌ بشمار مي‌رود که‌ حقايق‌ عرفاني‌ و معاني‌ تصوف‌ را در قالب‌ شعر ارائه کرده است.

سنايي در عصر خودش يک شاعر نوگرا بود. بيشتر محققان او را مبدع و پايه گذار شعر عرفاني مي دانند. سبکي که او آغاز کرد، با عطار نيشابوري تداوم يافت و در شعر جلال الدين محمد بلخي به اوج خود رسيد.

شعر عرفاني و قالب‌هاي مضاميني که سنايي آنها را به کار گرفته، تنها نوآوري اين شاعر بزرگ در ادب پارسي نيست. او در همه انواع شعر کلاسيک قبلي سنايي نو نگري مي کند و حال و هوايي تازه اي به آن ها مي افزايد

اگر به سير قصيده سرايي از فرخي و کسائي مروزي تا عصر سنايي نگاه کنيم،‌ متوجه تکرار مضمون‌ها و تصويرها مي‌شويم. در واقع انگار شعرا ديگر حرف تازه‌اي در شعرهايشان نداشته‌اند. شعر فقط يک مضمون داشت و آن هم ستايش پادشاه و امرا و وزرا بود، که چنگي به دل نمي‌زد و تازگي هم نداشت. يعني اگر در قرن چهارم هجري قمري از خواندن مديحه سرايي‌هاي فرخي سيستاني لذت مي بردند، در دوره سنايي ديگر خواندن اين اشعار لذتي نداشت.